Sınav döneminin yavaş yavaş ağırlığını hissettirdiği bir döneme giriyoruz. Bununla birlikte özellikle ilimizde ki öğrencilerde var olan sınav kaygısı da artmakta. Birçok aile içinde şu sohbetleri görmek mümkün. “Her türlü imkânı sana sunuyoruz” “Bugüne kadar seni hiç sıkmadık biliyorsun” “Bu sene kendini sık, sonra rahat edeceksin” “Benim için değil kendin için çalış” “Ben daha ne yapayım” Bu örnekler sizin de tahmin edebileceğiniz gibi arttırılabilir. Evet, söylenen her şey doğru ama acaba bunları çok sık dile getirmek ve devamlı yüzleştirmek ne kadar doğru. Bütün bunları onların iyiliği için yapıyoruz. Neyimiz var neyimiz yoksa onların önüne koyuyor, gerçekten kendimize almaya kıyamadığımız şeyleri arkadaşlarından geride kalmasın diye onlara alıyor, giyemediğimiz yerlerden giydiriyor ve mutlu olsunlar istiyoruz. Ama bunları yaparken ondan beklediğimiz şeyin çok masumane ve sonuçta onun iyiliği için olan bir istek olduğunu söyleyip onlardan bu dileği yerine getirmesini istiyoruz. Sınavda başarılı olup iyi bir yer kazanmaları. Gerek TEOG da gerek LYS’de başarılı olup iyi bir okula yerleşmeleri. Ancak bu istediğimizin zor mu kolay mı olduğunu düşünmüyoruz. Az ya da çok ama mutlaka dersten bıkıp ara verdiklerinde hemen “Dersin başına!” diyoruz. Arkadaşlarıyla birlikte olmaya zaman ayırmalarını istemiyoruz. Hiç bir şey söylemesek bile bakışlarımızla bile onlara dersi hatırlatmamız onlar üzerinde psikolojik baskıya sebep olacaktır. Bu noktada yapılması gereken sakin bir şekilde çocuklarımızla diyaloga girmek ve hayatı sadece sınav temelli konuşmamaktır. Onlara özel zamanlar tanımlamalı, arkadaş çevresi içinde sınavdan uzak ortamlara da girmesi için teşviklerde bulunmalıyız. Özet yaklaşımda bugüne kadar elinden geleni yaptıklarını, iyi ya da kötü artık sonucu beklemenin dışında bir şey söylemenin gereksiz olduğunu ve onları ne olursa olsun sevdiğimizi söylemektir.