Jean Jacques Rousseau (1712 – 1778), 18. yüzyıla damgasını vuran, eserleri ve düşünceleri ile topluma yön veren en önemli filozoflardan birisidir. Eğitim ve adalet ile ilgili düşünceleri günümüz politikalarına yön vermektedir. Rousseau’nun yazdığı  ‘Emile’ adlı kitap Emile adında hayali bir erkek çocuğu alarak onu yetiştirmesini konu edinmiştir. Emile beş bölümden oluşan bir kitaptır: Bunlar ilk çocukluk yıllarından itibaren yetişkinliğe dek Emile’in hayatının evrelerini, gelişme özelliklerini ve her evrede nasıl ‘iyi’ bir eğitim verilebileceğine dair önerilerin yer aldığı bölümlerdir. Kitapta yer alan 7 temel süreç 1. Çocukluğa özdeğerini verme. Çocukluk evresi başlı başına bağımsız bir süreçtir,  yetişkinliğe geçiş için bir ön hazırlık zamanı değildir. 2. Çocukluğu araştırmak. Çocukluk evresini doğru araştırmadan ve insan hayatının başlangıcı olarak değerlendirmeden çocuğu sadece bir vatandaş olarak yetiştirmek doğru değildir. Çocukluk evresinde çocuk kendini fiziksel, düşünsel, duygusal olarak var etme sürecindedir ve bu süreç temel olduğu için çok önemlidir. 3. Negatif eğitim. Çocuk 12 yaşına gelene kadar ahlâk anlayışının çocuk eğitiminin içinde yer almaması gerekmektedir. Çünkü çocuğa aşılanan ahlâk anlayışı daha çok onu yetiştiren öğretmen veya eğitmenlerin bireysel anlayışı olacak ve çocuk kendi ahlak görüşünü olgunlaştıramadığı için toplum ahlaksızlaşacaktır. 4. Tecrübe ederek öğrenme. Rousseua’ya göre üç öğretmen vardır. Doğa, Toplum ve Tecrübe. Eğitmenin görevi bu üç aracın eşit bir şekilde eğitim içinde yer almasını sağlamak yani dengeyi oluşturmaktır. Eğitmen, öğretmen kesinlikle yetkisini çocuğa bir dikte aracı olarak kullanmamalıdır. Mecburiyet olarak öğrenilmesi gereken her şey, bir ihtiyaç olarak çocuğa kavratılmalıdır. Çocuk emirleri takip etmeyi değil insan olarak varlığını sürdürmeyi öğrenmelidir. 5. Yaşa uygun eğitim. Rousseau, çocukluktan yetişkinliğe geçişi dört evre olarak tanımlar. Ön çocukluk (0-3 yaş arası), çocukluk (3-12 yaş arası), ön ergenlik (12-15 yaş arası), ergenlik (15-20 yaş arası). Bu evrelerin ihtiyaçlarına göre eğitmen rol üstlenmelidir. Ön çocukluk evresinde çocuğun keşif yeteneği ve gücünü oluşturması teşvik edilmelidir. Çocuklukta fiziksel gelişimi, taklit ederek öğrenme ilgisi, deneme-yanılma yoluyla öğrenmeye çalışma isteği, tecrübe etmesi desteklenmelidir. Ön ergenlik aşamasında algı ve mantığının güçlendirilmesi gerekir, çünkü muhakeme yeteneği bu zamanda oluşur. Hayatın hakikatini arama olgusunun temeli muhakeme kabiliyetine bağlı olduğundan, bu dönemde ahlâk kavramının oluşmasına baskı yapılmamalı ve çocuk karşılaştırma yöntemi ile ahlâk olgusunu edinmelidir. 6. Vatandaşlık eğitimi. Ergenlik sonrasında artık birey içinde bulunduğu topluma karşı sorumluluklarını yerine getirmek için hazırdır.  Ancak bunun öncesinde bireyin diğer ülkelere yolculuk yapması ve kendi toplumu ile yabancı toplumları kıyaslayarak, nerede ve nasıl yaşayacağına karar vermesi gerekir. 7. Din eğitimi. Yetişkin birey hangi dini seçeceğine yaşadığı tecrübelerden muhakeme ederek özgürce karar vermelidir. 1762 yılında yazılan bu kitap aslında günümüz eğitim felsefelerinin eksik yanlarını tamamlayacak bir zenginlikte.