Mükemmeliyetçilik ilk bakışta,  kulağımıza hoş gelen bir kelime gibi görünüyor, Bizleri ister istemez başarılı bir sonuca ulaştıracağını düşündürüyor. Her şeyin dört dörtlük olduğu mükemmeliyetçilik olumlu bir şeymiş gibi görünse de aslında ciddi psikolojik bir sorun olduğunu ilginç bir sohbette öğrenmiş bulunmaktayım. Hem kendimizden hem çevremizden kesin bir başarı beklentisi içinde olması gerek iş hayatımızda gerekse özel hayatımızda stres, depresyon, panik atak gibi hastalıklar olarak bizlere geri dönmektedir. Bu hafta mükemmeliyetçiliğin önemli bir sağlık sorunu olduğunu ve Mükemmeliyetçi kişilerin özelliklerini araştırıp, sizlerle paylaşmak istedim. Mükemmeliyetçi insanlar, kendisinin ve çevresindeki kişilerin en ufak hatasını bile kabul edemeyen, kendisini ya da etrafındaki kişileri sürekli olarak eleştiren,  kendi doğrularına göre onları düzeltmeye çalışan, ulaşılması neredeyse imkânsız, gerçek dışı hedefler koyan ve doğal olarak bu hedeflere ulaşamadığında da hayal kırıklığı ve öfke yaşayan, süreçten keyif almaktan uzak, sonuca odaklı, sürekli olarak beğenilmeme ve sevilmeme kaygısı yaşayan kişilerdir. Bu kişilerin tatminkâr ilişkiler yaşaması ve olumlu işler yapması oldukça zordur.  Yine bunlar kendini ve başkalarını acımasızca eleştiren neticede mutsuzluk üreten kişilerdir.  Sürekli dışarıdan olumlu geri bildirim beklerler.  Bu bildirimleri alamadığı zamanlarda da yaşadıkları hayal kırıklığı yıkıcı olabilir. Mükemmeliyetçi kişiler sürekli organize etme,  planlama,  derleme, toplama gibi, her şeyi kontrolü altında tutmaya çalışırlar. Ne var ki sorumluluklarımızın fazla olması ister istemez bizleri de işimizi kusursuz yapma eğilimine itiyor. “ya hep, ya hiç” diyerek işe başlamak, hem yorucu bir sürecin başlaması hem de küçük aksilikler karşısında büyük öfke duygusunun hayatınıza yerleşmesi anlamına geliyor. Yapılacak işler aklımıza geldikçe içimiz daralıyorsa, boğuluyormuş gibi baskı altına giriyorsak, kendimizi huzursuz, sinirli, kızgın, öfkeli, rahatsız hissediyorsak Verimli olmayı, üretken olmayı, işimizde tatmin ve mutlu olmayı nasıl bekleyebiliriz ki? Evimizde, ilişkilerimizde, iş yerimizde en iyi olmaya çalışırken ne kadar yıprandığımızın farkında mıyız? Mükemmeliyetçi olalım derken zamanın nasıl hızlı geçtiğini unutuyoruz. Ailemize, sevdiklerimize ve en değerli varlıklarımız çocuklarımıza zaman ayıramaz olduk. Çocuklarımız daha fazla oyun salonlarında, tabletle vakit geçirir oldular.  Bizim yaşadığımız çocukluğu onlara da yaşatabilmek için hayatımızda küçük değişiklikler yaparak işe başlayabiliriz. Haydi, bu hafta ailemizin ve iş arkadaşlarımızın yaptıkları küçük hataları görmezden gelelim. Onları eleştirmek yerine motive edelim, olumlu yönlerini öne çıkaralım, hayatı birazda bize sunulduğu gibi kabul edelim. Bakalım neler olacak?