“Yaşamın en tatlı ama elde etmesi en zor şeyi olan mutluluğun arayışı, yaklaşık 1,200 Yale Üniversitesi öğrencisini okulun dev bir salonunda haftada iki kez bir araya getiriyor. Bu, üniversite tarihinin şimdiye kadar yapılan en popüler dersi. “Psikoloji ve İyi Yaşam”, o kadar sevilen bir ders ki, bahar sömestrinde okuldaki her dört öğrenciden biri bu derse yazıldı. Dersi veren psikoloji profesörü Laurie Santos’un dediğine göre 1701 yılında kurulan Yale Üniversitesi tarihinin en kalabalık sınıfı bu. Peki, insanları böylesine çeken şey ne? Santos’a göre üniversitelerde tüm zamanların en yüksek seviyesine ulaşan mutsuzluktan kurtulmak için öğrencilerin keyif veren bir rahatlama bulmasına bilimin yardımcı olabilmesi umudu. “Öğrenciler okul tarihinde ilk kez bu kadar çok depresif ve bu kadar çok kaygılı olduklarını bildiriyorlar,” diyor Santos. “Sosyal bilimler insanları nelerin mutlu ettiğine ve mutluluğa nasıl ulaşabileceklerine dair pek çok yeni iç görü geliştirdi. Öğrenciler bu iç görüleri, bilim temelli bir şekilde öğrenmek istiyorlar,” diye devam ediyor Santos. Santos’un dediğine göre mutluluk duyguları en çok sosyalleşmeyle, egzersizle, meditasyonla ve bol bol uykuyla besleniyor. “Para ve mal mülk, genellikle hayatın amaçları olarak görülüyor. Ama mutluluğa giden yol başka bir yoldan geçiyor,” diyor Santos. “Çok mutlu insanlar başkalarıyla zaman geçiriyor, arkadaşlarıyla ve aileleriyle zaman geçirmeye öncelik veriyor, hatta garsonla bile sohbet etmeye zaman ayırıyorlar,” diye anlatıyor Santos. Santos, insanları hayatta yanlış hedeflerin peşinden gitmeye sürükleyen “yanlış istek” psikolojisine dikkat çekiyor. “Yüksek maaş almak ya da o harika evi satın almak için gerçekten çok çalışırız. Ama bu şeyler bizi sandığımız kadar mutlu etmeyecektir.” Evet, Eğitimpedia sitesinden aldığım bu haber aslında bizim gençliğinde düştüğü büyük bir yanılgıyı ortaya çıkarıyor. Para için ya da sadece saygınlık kazanmak için çalışmanın aslında tek başına bir anlam ifade etmediğini gösteriyor. Hayatın anlamı küçük ayrıntılarda, paylaşmakta ve empati kurabilmekte gizlidir. Unutmayalım ki “biz hayata ne verirsek hayat bize daha mükemmelini verecektir”