Sabah kahvemi alıp bilgisayarın başına oturduğumda, zihnimde hep aynı sorular dönüp duruyor: Özgürlük nedir? Adalet nasıl sağlanır? Hukuk kimin için vardır? Bu sorular ilk bakışta ağır gelir, ama aslında hayatın tam içindedir. Ve cevabı ararken insan bazen kendini Montesquieu’nün kulağına fısıldarken bulur: “Özgürlük, yasaların izin verdiği her şeyi yapabilme hakkıdır.” Ama ya yasalar eğilip bükülüyorsa? Ya adalet sadece güçlüye çalışıyorsa? İşte burada işin rengi değişir. Çünkü adalet, yalnızca mahkeme salonlarında dağıtılan kararlar değildir. Adalet, annenin çocuğuna “Korkma, haksızlığa uğrarsan hakkını arayabilirsin” diyebildiği yerdir. Ve hukuk, o çocuğun gece başını yastığa huzurla koyabilmesidir. John Locke bir zamanlar şöyle demişti: “Hür olmak, başkasının iradesine tabi olmamak demektir.” Ne güzel söylemiş! Fakat biz bunu sadece sözlüklerde mi okuyacağız, yoksa yaşamın her alanına yayabilecek miyiz? Gazetecilik işte tam burada başlar. Kalem, sadece kelimeleri değil; aynı zamanda bir toplumun vicdanını da taşır. Bir haber, bir köşe yazısı bazen koca bir suskunluğu yırtar. Bu yüzden Voltaire’in meşhur sözü sıkça aklıma gelir: “Fikirlerinize katılmıyorum ama onları ifade etme hakkınızı sonuna kadar savunurum.” Basının görevi yalnızca haber vermek değil; aynı zamanda unutturulmak isteneni hatırlatmaktır. Bazen bir satırla, bazen bir suskunlukla, bazen de inatla yazmaya devam ederek... Unutma sevgili okur, adalet topaldır ama bir gün mutlaka yürür. Yeter ki o yürüyüşte yanında özgürlük olsun, arkasında da hukuk. Gerisi bir şekilde yazılır…