Bu nasıl bir iş, Kime, neye dönüştük. Resmen insanlıktan çıkar olduk. Saklı, gizli işler çevirir olduk. Arkadaşımız dostumuz dediğimiz kişiler bir bakıyoruz arkamızdan iş çevirir oldu. Bu güvensizlik niye, kime, sinsi iş çevirmenin ne âlemi var. Nerde kaldı arkadaşlık, dostluk. Biz artık hiç kimseye güvenemeyecek miyiz? Evlatlarımıza kime nasıl emanet edeceğiz, biz doğru, dürüst, düzgün olmazsak güzel gelecek hazırlamazsak, yamukluk yaparsak yeni nesilden ne bekleyebiliriz. Bırakalım artık sahte gülücükleri, boş bakan gözleri, imalı sözleri. İnsan olalım, sözümüzün eri olalım. Elimiz işte gözümüz oynaşta olmasın. Dilimiz başka söyleyip, aklımız başka işler çevirmesin. Ona buna yalakalık yapacağız diye kendi benliğimizden, kişiliğimizden vazgeçmeyelim. Kendimize gelelim, bırakalım arkadan iş çevirmeyi çünkü bu şekilde hiçbir yere varamayız. Bir şeyler yaptığımız düşünür, bir yerlere geleceğimize sanır aldanırız sadece dibe batarız.  Kendimizi kandırırız bir bakmışız ki tepesi taklak gelmişiz, yerlerde sürünüyoruz. Alnımız açık, hakkıyla yapalım yaptığımız işleri, bilmediğimiz işlere burnumuzu sokmayalım. Başka kişileri ezerek, çiğneyerek başarılı olamayız bir yerlere gelemeyiz. GÜVEN KOKALIM… Attığımız her adımda sevgi, saygı kazanalım, arkamızdan küfrettirmeyelim. Eğer bir yere gelmek istiyorsak kendi çabamızla, başarımızla gelelim. Çamur atarak, saklı gizli işler yaparak sadece bir hiç oluruz. Dostluğu öldüren en tehlikeli silah, güvensizliktir…