Hepimiz evlenirken çok severek, mutlu, bir ömür boyu aynı yastıkta yaşlanacağız diyerek evliliğe adım atarız. Hiçbir şey istediğimiz gibi gitmez nedense bir anda her şey değişir hayatlar HAYAL olur. İsmini vermek istemeyen bir arkadaşımız benimle yaşadıklarını paylaşmış, bende sizlerle paylaşmak istedim. Arkadaşımızın anlattıkları hayatın gerçekleri, birçok kişinin başına gelebilecek üzücü olayalar. Bizimde bu yaşanan olayları dinleyip ders almamız gerek. Hayat okul gibi yaşadıkça, okudukça, öğrendikçe ders çıkartıp doğru bir şekilde hayatımıza geçirelim ki aynı hataları bizlerde yapmayalım. Annem, babam ve üç kardeş çok güzel bir mutlu bir hayatımız vardı. Babam bize hiç yokluk sıkıntı göstermedi. Mutfak ihtiyaçlarımızın çoğunu yıllık alır depo ederdi. Her şey elimizin altındaydı. Ailece görüştüğümüz bir kadın vardı, özürlü bir oğluyla beraber yaşıyordu. Annem o yüzden üzülür elinden geldiğince yardım eder destek olurdu. Kadın bize sık sık gelir kalırdı. Biz kadının bize sık gelmesinden, kalmasından rahatsız olmazdık, zor durumda özürlü oğlu var diye destek olurduk. Ama maalesef iyilikten maraz doğarmış derler ya çok doğru. Annem ameliyat oldu hava değişimi için memlekete gitti. Babam o kadını zor durumda dedi, bize getirdi. Kadın annemizin kıyafetlerini giyip evde hüküm sürmeye çalıştı. Meğerse annemim bolluk içinde yaşamasını, bizim mutlu olmamızı çekememiş, ortak olmak istemiş. Biz çocuğuz tabi olayları anlayıp ne oluyor demeye kalmadan babam annemi, üç çocuğunu, kadında özürlü çocuğunu terk edip evlendiler. Babam elimizdeki her şeyi aldı hak etmemiz için imza attırdı, ne varsa her şeyi o kadına taşıdı, bizi öylece kimsesiz, çaresiz ortada bıraktı. Annem biz üç kardeş birbirimize sarıldık, çok yokluk, sıkıntı, üzüntü yaşadık, hayatla mücadele ettik, çalıştık çok şükür ayakta kaldık. Babama çok kızgın, kırgın olmamıza rağmen babamız, atamız sonuçta atamadık. Bayramlarda, özel günlerde aradık. Kadın onlara gitmemizi istemezdi, asla dolaplarına açamaz, hiçbir yere dokunamazdık, el gibi gider, gelirdik. Kadın her gittiğimizde sürekli babamdan şikâyet ederdi, aç bıraktığını, eve hiçbir şey almadığını, faturaları ödemediğini söylerdi. Oysaki biz babamı çok iyi biliyoruz, evini, dolabını asla boş bırakmaz, faturalarını düzenli öderdi. Bir gün gizlice dolaplarına baktım ağzına kadar doluydu şok oldum, neden yalan söylediğini, babama iftira attığını anlayamadık. Tabi sonra kokusu çıktı, derdi babamı evden atıp, evin üstüne oturmak ve babamdan nafakasını alıp keyfine bakmakmış. Babamı sokağa atmış, babam iş yerinde yatıp, kalkmaya başlamış, çok sonra öğrendik. Babamı sokakta görsek tanınmayacak hale gelmiş, dilenci gibi perişan haldeydi. Biz kardeşlerimle götürdük, üç kardeş aynı apartmanda oturuyorduk. Babamı yıkadık, temizledik, bakımını sağladık. Sekiz yıldır ayrı oturuyorlarmış, babama boşanması için yalvardık. Babamın o kadından bir oğlu vardı o yüzden ayrılmak istemiyordu, ama bizi, üç kızını arkasına bakmadan eşim, kızlarım bensiz ne yaparlar demeden atıp gitmişti. Allah’ın sopası yok şimdi babam bize muhtaç oldu. Nihayet babamın kafasına dank etti ayrılmaya karar verdi. Annem mi, annem babamdan sonra tekrar evlendi çok güzel mutlu bir hayatı oldu. Ben ve kardeşlerim evlendik, çoluk, çocuğa karıştık babamın bize hem maddi, hem manevi büyük yıkımlar yaşatmasına rağmen yaşamaya çalışıyoruz. Ha bu arada annemin eşi vefat etti, babamda boşanıyor bakarsınız birleşirler hayat bu ne göstereceği hiç belli olmaz. Kaç yaşında olursanız olun insan anne, babasını bir arada görmek istiyor. Canlarım arkadaşımızın anlattığı olaylar çok üzücü erkekte olsa, kadında olsa aklı başımızı toplayalım, mutluluğu dışarda aramayalım hele ki bir başkası için yuvamızı asla yıkmayalım. Yıkılan yuvanın üstüne yuva kurulmaz, sonu hüsran olur…