Bugün babalar günü değil ama ben babayı anlatmak istedim. Çünkü baba bizim var oluş sebebimiz, baba sevgisini bir güne sığdırmak çok saçma. Baba bizim için hayatından vazgeçmiştir. Baba güvendir, sevgidir. Baba arkamızda yaslandığımız dağdır. Baba gizli kahramanımızdır. Baba doğurmaz ama nefes, ömür verir bize. Baba her şeyi en son duyar ama noktayı koyan ve son sözü söyleyen kişidir. Karınca gibi çalışır, didinir, eşine, çocuklarına en güzel şekilde bakmak için çaba harcar. Bazen bazı evlatlar, eşler, bunu anlamaz, sorun çıkar, tartışma olur, babanın ilgisizliğinden şikâyet edilir. Oysaki baba her şeyin en güzelini yapmak için çaba harcar, ama bunu anlatıp gösteremediği için hep suçlanır. Atalarımızdan gelen bir inançtır, eğer sevgisini gösterirse eş, çocuk şımarır, babanın tepesine çıkar, saygı kalmaz, yanlış yapar. Toplumsal baskı. Yufka yüreklerine rağmen hep çatık kaşların arkasına sığınırlar. Bu yaşıma kadar geldim, babamdan bir kötü söz duymadım, tokadını yemedim, fakat babamın sevgisini de öfkesini de bakışından anlardım. CANIM BABAM… Babamız can, başımız sıkıştığında tıkladığımız kapıdır. Erkek çocuk için baba örnek alınacak kişi, kız çocuk için baba kraldır. Fakat nedense toplumumuzda, anne babaya saygı kalmadı çok acı. Kızla baba arasında tılsımlı bir sevgi vardır. Babanın, kız evladını daha çok sevdiği söylenir, aslında öyle değildir. Baba asla evlat ayırmaz. Kızlar daha cana yakın daha sıcaktır, kız için babası ilk aşkıdır. Erkek evladı daha soğuk, mesafelidir. Geçmişten, genlerden gelen bir şey, yapacak bir şey yok. Annelik içgüdüsel, babalık sonradan kazanılıyor. Hadi şimdi bu güzel sohbetten sonra babamız yakınsa, elini öpüp, sarılıp sevgimizi gösterelim, uzaktaysa telefon açıp söyleyelim. Baba temel direğimizdir. Baba oğlunun ilk kahramanı, kızının ilk aşkıdır…