Çocuk, hayata ilişkin bilgi ve becerileri anne-babasından öğrenir. Anne-babanın çocuğa karşı takındıkları tavır, bebeklik döneminden itibaren çocuk üzerinde derin ve kalıcı izler bırakır. Çocuğa anne-babanın gösterdiği dengeli sevgi ve koruma duygusu, çocukta güven duygusunun gelişimine yardımcı olur. Çocuk böylece insanları sevmeyi, onlarla ilişki kurmayı öğrenir. Çocuk anne ve babasını taklit ederek sosyal yaşama alışır. Aile içinden seçtiği örnek kişi, bozuk kişilik yapısına sahipse kötü davranış şeklinin çocukta da görülme olasılığı artar. Bu nedenle anne-babanın çocuğa iyi örnek olması çok önemlidir. Ebeveynlerin sözlerden çok davranışlarıyla model olmaları gerekir. Anne ya da babanın -tamamen bilinç dışı- çocuğa aşırı düşkünlük göstermesi hem aile hayatının mutluluğunu bozabilir hem de çocuğu olumsuz etkileyebilir. Yine anne-babanın gerçekleştiremedikleri bilinç dışı istek ve davranışlarını çocuklara yansıtmaları sonucu çocuğun kişilik özellikleri; ilgi, istek ve yetenekleri göz ardı edilerek yönlendirilmesi çocukta olumsuz duygu ve davranışlara yol açabilir.  Çocuğun benlik saygısı; düşüncelerinin önemsendiği, sözlerinin dinlendiği, destek ve değer gördüğü bir aile ortamında gelişebilir. Anne-babaların çocuğu korkutmadan işbirliğine dayalı, sağlıklı bir iletişim ortamı hazırlamaları; çocukların olumlu düşünen, uyumlu, yaratıcı kendi kendini kontrol edebilen bireyler olmalarını sağlar.